حدیث نینوا
اربعین یاد آور عاشورای سرخ حسین و حسینیان.
اربعین احیاگر درس های عاشورا.
اربعین روز خون گریستن دل ها و اشک ریختن دیده ها.
اربعین روز زینب سلام الله علیها است. پس از فراق و رنج اسارت.بهار اشک باریدن بر خاک پاک کشتگان بی کفن دشت نینوا.روزی که بغض عاشورا می شکند و هستی را رنگ ماتم می دهد.
فصل گریستن دوباره بر شهدای مظلوم آل الله.پس از چهل طلوع زرد بی خورشید.پس از غروب چهل شط خون سرگردان و پس از چهل روز ماتم هجران روز قدم نهادن زینب سلام الله علیها به نینوا.تا با اشک چشم بخواند مولای غریبش را. بیاد لاله های آسمانی.تا دوباره بیدار شود دلها.تا آل الله در غربتی دیگر نسوزد.امروز دلی تنگ است. از این دشت و خاک آن دلی که آرزوی بریدن دارد.پریدن رو به سوی افلاک.و قلب های شکسته هم که همنوا با او زمزمه می کنند شعر غربت را.قلب ها بدون عشق غریبند.و آنگاه که عشق نباشد زمین سرد می شود و بی روح و دیگر زمان را توان نفس کشیدن نخواهد بود.نور که نباشد سینه ها تطهیر نخواهد یافت و آیه ها تفسیر نخواهد شد.
آری اگر چه قصۀ غربت پیشتر سروده گشت.اما در کربلا رنگی دیگر به خود گرفت و گرچه کربلا آغاز مظلومیتی عظیم بود،اما انگار باید غربت و مظلومیت را دوباره نوشت.حدیث نینوا را پایانی نخواهد بود.تا آنگه بیاید راد مرد کربلایی.او که عاشورا با نگاهش معنا می گیرد.و خروش محرم با نگاه او پا گرفته است.و اربعین آغاز زخم است.زخمی دوباره بر دل های عاشق.که مرهم آن تنها بارانی است بر جانها.
پس ای ابر رحمت دشت بی نشان،ببار.
به حرمت لاله های خونین ببار که دل های عاشق را جز تو درمانی نخواهد بود.
ببار تا دیگر قلب ها نمیرند بی کس و تنها.
مولایم!قسم به جان عاشق گر چه امروز از تو دوریم با لبیک آرزومند ظهوریم....
ویژه نامۀ خیمۀ خورشید،زیر نظر نشریه نگاه منتظَِر؟
به امید صبح ظهور
ای عزیز فاطمه!