خدایا، مرا ببخش! به خاطر لحظههایی که به یاد تو نبودهام!
به خاطر سجدههایی که زود از سر مهر برداشتم.
به خاطر همهی درهایی که کوبیدهام و خانه تو نبودهاند.
به خاطر همه حاجاتی که از غیر تو خواستهام.
به خاطر همه وعدههایی که تو به من دادی و من باور نکردم.
به خاطر همه آنچه به خاطر سعادت من از من خواستی و من اعتماد نداشتم.
به خاطر همه آنچه خواستی به من بفهمانی و من نفهمیدم.
به خاطر همه نعمتهایت که شکر نکردهام.
به خاطر همه مهربانیهایت که با گناه پاسخ دادهام.
به خاطر همه چشم پوشیهایت که سوءاستفاده کردهام و گستاختر شدهام.
به خاطر همه آنچه در راه من خرج کردهای و من هیچ در راه تو خرج نکردهام.
به خاطر... مرا ببخش! نه به خاطر آنکه من لیاقت بخشیده شدن دارم.
به خاطر اینکه تو شایستهی بخشیدنی! نه به خاطر آنکه گناهان من بخشودنی هستند.
به خاطر اینکه تو اهل عفو و مغفرتی و گذشت کار توست. نه به خاطر اینکه من خوب شدهام؛
به خاطر اینکه تو خوبی! نه به خاطر آنکه مرا خوشحال کنی.
به خاطر اینکه پیامبرت و اولیاء تو خوشحال شوند.
مرا ببخش! نه به خاطر من. به خاطر "آنکه" گناهان من اول او را اذیت میکند.
به خاطر "آنکه" گناهان من، غربت و آوارگی و غیبت او را تمدید میکند.
به خاطر "آنکه" هر هفته پرونده اعمال مرا بدست او میدهند!
به خاطر "آنکه" این بار نمیداند با چه رویی پیش تو شفاعت مرا کند.
به خاطر "آنکه" قرار است بر زمین آقایی و سروری کند و گناهان من مانع این کار شدهاند.
به خاطر "آنکه" دوستش داری و او تو را دارد!
به خاطر "آنکه" ناراحتی او ناراحتی توست و خوشحالی او خوشحالی تو!
به خاطر امام زمان(عج) مرا ببخش.
ای عزیز فاطمه!