ای بانوی سراسر نور!می دانم که تو داستان غریبِ غربت را خوب می دانی،و نیز شعر بغض های در گلو مانده را ...واژه هایمان گاهی در اشک های پای ضریحت تفسیر می شوند...

و اما من مثل پرنده ای مهاجر به سوی گلدسته های حرمت رو به گنبد عشق می ایستم،درست مثل وقتی که رو به قبله ایستاده ام و خود را برای نماز آماده کرده ام...نگاهی به درون قلبم می اندازم.شرمگین از گناه،سر را به پایین می اندازم...«استغفر الله ربی و اتوب الیه...»با دو رکعت نماز عشق در رواق حرم تو دل را آرامش می بخشم...1                                   " یا فاطمه اشفعی لنا فی الجنه "

آجرک الله یا صاحب الزمان(عجل الله تعالی فرجه)

پیام آستانه،ش33،ص3(فاطمه رجبی).